Tijdloos moment door Marika Száraz

Vanaf 1968 werkte ze bij de Budapest Applied Arts Company als tapijtwever, waar ze weefde volgens de plannen van Endre Domanovszki en Gyula Hinz. Ze verhuisde in 1975 naar Brussel, waar ze beeldhouwkunst en textielrestauratie studeerde, en behaalde vervolgens een masterdiploma aan ENSAV de la Cambre. Ze voltooide haar studie aan de John Fitzgerald Kennedy University in San Francisco met een Belgische beurs.

Haar ervaring met het weven van wandtapijten beïnvloedde haar hele creatieve leven, en tijdens haar universiteitsjaren werd de relatie tussen het oppervlak en de vorm van de geweven stof haar belangrijkste onderwerp van onderzoek. Ze experimenteerde met een nieuwe techniek waarmee de vorm van het tapijt in oneindig veel mogelijkheden kan worden aangepast, zowel rond als vierkant. Door de vormen te veranderen, veranderen de parallelle lijnen van de kettingdraden ook van richting en creëren ze nieuwe vlakken; door de weerkaatsing van licht krijgen deze vlakken metamorfoseerde kleuren.

“Bij het maken en ontwerpen brengt de ene stap de andere. De ene werkfase leidt naar de andere. Nieuwsgierigheid wordt wakker, ik stel nieuwe vragen, elke stap onthult een nieuwe onbekende voor mij.

Het weefproces is een tijdloos moment dat geen begin en geen einde heeft. Lineair, de ene lijn baart de andere. De eentonige, ritmische bewegingen versmelten met het heden, de wereld om me heen vervaagt, mijn bewustzijnsstaat verandert, het leidt me af naar een verder weg gelegen vlak buiten tijd en ruimte, ik breid uit. Mijn gedachten, mijn emoties zijn ingebed en ik word één met de stof. Lineaire creatie en geometrische zwarte vormen doen ergens denken aan een communicatief of geschreven fenomeen, tussen een abstracte wereld en de realiteit van materie, een universele taal.

De essentie van de uitdrukking is de complexiteit van eenvoud. Veel kunstenaars die, door verder te streven in plaats van uit te beelden, de oneindigheid zoeken vanuit innerlijke motivatie en dit op hun eigen manier willen presenteren. Wat kan niet anders worden uitgedrukt door de elementen te vereenvoudigen tot we bij de laatste mogelijkheid komen. En in deze oneindig vereenvoudigde vorm zien we ineens wat we niet meer zomaar kunnen zeggen, voelen.​"